Repatriatie van volkenkundige kunst.
 |
I started a workgroup with amateurs and professionals on facebook/
https://www.facebook.com/groups/1252794562194128
Repatriatie;
Dat zag je ook met kunst uit Oceanië, gewoon kopieën aan de oorspronkelijke eigenaars/bevolking 'terug' geschonken en een bruikleenprogramma met echt spul. Wist je dat het Humboldt-instituut al sinds de jaren 80 alle provenance van etnische kunst niet meer op nationaal niveau laat registreren en ze zelfs de bestaande collectie zo hebben gemonteerd en ingebouwd dat die niet eens meer zonder schade uit dat museum kan!
BBC Restitution of Benin bronzes clip
Dit ontkennen en verstoppertje spelen is een verschijnsel dat al decennia internationaal plaats heeft. Een belangrijke aanzet hiertoe was natuurlijk de roof van Joodse mensen, de Goudstikker affaire. Als je ziet dat zelfs het koningshuis op de zolder van de paardenstal een verscheurd schilderij van een groot Indonesische schilder had liggen en daar na door ons belastingverdieners betaalde restauratie ook nog eens 2500000 euro voor ontvingen, dan mag men ook gerust deze schande mede hieronder scharen.
Roofkunst, de zaak Goudstikker door Pieter den Hollander;
Ook ken ik een repatriatieprogramma, waarbij men Afrikaanse kunst schonk, inclusief een nieuw museum, jaren later stonden de dikke lokale Duitsers in Accra aan de achterdeur van het arme personeel de gerepatrieerde topstukken te kopen?
Repatriatie van etnische kunst is een heel belangrijk thema maar een met vele haken en ogen. De zogenaamde juridische bereidheid van Nederland/Frankrijk bijvoorbeeld, om stukken terug te schenken, is stekend, ze doen van alles om het echte spul te ontkennen en maken bruikleendeals en schaarse teruggave deals waarmee ze dan naar buiten treden als helden mecenassen van de cultuur.
Ik heb zelfs voor een repatriatie van gestolen etnische kunst een repatriatie-congreslid een Guinea-aan, een aanbeveling mogen schrijven, ik heb daar verder niets inhoudelijk meer van vernomen ( had je nog feedback van je broer over de repatriatie van etnische kunst?
Ja.
Verzonden door Mamadou Aliou Diallo: 14 januari
We help facilitate the unconditional return of Aboriginal and Torres Strait Islander ancestral remains from overseas collections and the safe return of Indigenous ancestral remains and secret sacred objects held in major Australian museums to their communities of origin, contributing to healing and reconciliation.
For more than 150 years Aboriginal and Torres Strait Islander ancestral remains and secret sacred objects were removed from their communities for various reasons and placed in museums, universities and private collections in Australia and overseas. During the 19th and 20th centuries medical officers, anatomists, ethnologists, anthropologists, and pastoralists collected ancestral remains for 'scientific' research linked to explaining human biological differences.
We work with all stakeholders, including Aboriginal and Torres Strait Islander communities, other Australian Government agencies, Australian museums, state, territory and local governments, collecting institutions and overseas governments and institutions.
https://www.arts.gov.au/what-we-do/cultural-heritage/indigenous-repatriation
Ze hebben in de politiek hierover een debat gehad en ik moest je nog voor je input bedanken.)
Dus denk ik en doe ik actief mee om dit schip een goede koers richting retour te geven, want voor mij is dat geen issue maar een must, de vraag is of en hoe het gaat ingevuld worden en dan ook tot tevredenheid, van de stammen en volkeren, culturen de oorspronkelijke nazaten van de eigenaren m/v. Het is een collectief bewustwordingsproces en nog een vraagstuk voor velen.
Hieronder mijn aanbeveling aan de heer Diallo congreslid repatriatievraagstuk;
tekst volgt later. Wat erin staat is privé maar wordt ook hieronder verwoord!
De kwestie van de koninklijke Ethiopische stukken uit het Royal Albert Museum/en het stuk over de Ethiopische kroon!
Ethiopië;
https://www.youtube.com/watch?v=hqCw0b6fxRw
politiek ; https://www.youtube.com/watch?v=b2B4iYuHzuA
Ook vind ik dat er
vanuit de bevolking van wie de kunst afkomt, een vraag moet zijn en
dat het niet een machtsmediaspel moet worden alleen op multilateraal
politiek en NGO-niveau waar machthebbers dealtjes sluiten met musea
en regeringen die dat toestaan. Er moet breder gekeken worden, we
zijn niet verantwoordelijk voor bijvoorbeeld een crisis-land in oorlog, maar we moeten
dat land in hun teruggave-eis wel serieus nemen. Te paternalistisch
reageren betekent hautain zijn naar die ander. Samenwerken moet een impliciet begrip gaan worden, hoe complex dit ook in de praktijk zal mogen worden/zijn.
We kennen het verhaal van de Benin strafexpeditie en het roven daarna! Hier in deze Benin-kwestie zijn de dialoog en het oplossen al meer in beeld, er moet en zal iets mee gaan gebeuren, liefst het onderbrengen on sito, mits dat mogelijk is. Mag je van een land dat meewerkt aan teruggave, ook nog extra geld vragen om dat te effectueren, is dat reëel? Dat soort van vragen moeten -indien er consent op multilateraal niveau is- gesteld worden en collectief worden beantwoord (algemene en specifieke fondsen).
Sacred Dakota peace pipe sells for $40,000 — and buyer gives it back to Minnesota tribe An anonymous donor returned the sacred pipe, carved by a chief who was hanged after U.S.-Dakota War of 1862.
En bij Imo Dara schrijft men; Send It Back!;
Chronicling the African Art Repatriation Debate
November 13, 2020 By: Adenike Cosgrove
What is art, what is heritage, what is culture, and who owns them? This is the debate that has raged for many years about the arts of Africa—the debate about which nation may lay claim to historical works created by Africans but pillaged during wars and colonisation. Should yesterday’s guardians be tomorrow’s and if not, whose responsibility is it to train African curators, historians and conservators who will be tasked with maintaining these works for many generations to come?
November 2017 saw French President, Emmanuel Macron call for the “provisional or permanent return of African cultural heritage to Africa“, adding that “it is unacceptable that a large part of this heritage is kept in France or in private European collections and museums.” One year on, and a paper drafted for President Macron’s consideration goes further by recommending the full restitution by French museums of works in their collections which were taken “without consent” from former African colonies.
This heated debate shows no signs of abating. As the topic rages on, to keep track of developments in the restitution and repatriation of looted African artworks and cultural artefacts, we chronicle the timeline of events that have and continue to shape the question: ‘should Western museums send back looted African art?’
There are more questions than answers at this point, so this will remain a living, breathing article. If we’ve missed anything, please do get in touch.
Dus je ziet dat het internationaal al
jaren leeft, de vraag is alleen nog grotendeels een positieve
haalbare effectuatie als antwoord schuldig, de kleine
prachtvoorbeelden zijn vooralsnog eerder uitzondering dan regel.
Wanneer we projecten zoals Telimele Guinea als voorbeeld stellen en
Ontwikkelingshulp herdefiniëren komen we misschien ook dichter bij
een antwoord. Zou men vanuit zulke initiatieven lokaal door bevolking
en politiek ondersteund niet de vraag per issue kunnen stellen, Give
us back what’ s ours? En dan projectmatig per aanvraag dit
coördineren en trachten gestand te doen onder auspiciën van Unesco
en andere vergelijkbare instituten uit Afrika, Amerika en Azië?
Het meest logische 'goede' voorbeeld van een Leopold welke enorm veel schade heeft veroorzaakt, maar door Tervuren komt er nu eindelijk meer actief beweging in het antwoord; https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/het-africa-museum-in-tervuren-rekent-af-met-zijn-koloniale-perspectief-niets-te-vroeg~b90f4d3a/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
De wonderen zijn de wereld nog iet uit zoals je ziet uit bovenstaand voorbeeld. Iets dat pompeus en slecht begon krijgt 140 jaar later een positief staartje.
Ik heb programmamaker van Atlas podcast Sinan Can gevraagd hier aandacht aan te schenken, gezien hij al veel gedaan heeft op het vlak van culturele bewustwording en kennis van de wereld, m.n. het Midden-Oosten, (Bloedbroeders). Hij lijkt me een prima spreekbuis hiervoor!
https://www.nporadio1.nl/podcasts/sinans-atlas
Ik zal op deze culturele volkenkundige kunst pagina aan deze issue de updates daarvan blijven toevoegen.
Vooralsnog blijven er te veel vragen te lang open staan, wachtend op invulling en een voldoening gevend antwoord voor alle betrokken partijen. Maar belangrijk is en blijft het positieve bewustworden van de wereldburgers over deze kwestie en een groeiende wil om er aan bij te dragen aan het tot stand te brengen van de mogelijkheid tot repatriatie. Wie is en wordt dan daarna de rechtmatige eigenaar en mag men deze dan die repatriatiestukken ontzeggen? Ongeacht of er wel of niet goed mee wordt omgegaan door dat land, volk of eigenaar, dat is weer een hele andere discussie. M
Restitutiebeleid van het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika
- In het huidige debat over de restitutie van Afrikaans cultureel erfgoed neemt het KMMA een open en constructieve houding aan. Het neemt actief deel aan een dialoog met vertegenwoordigers van het museale beleid en van de overheid en met Belgen van Afrikaanse herkomst uit de betrokken landen. Het erkent dat het niet normaal is dat zo’n groot gedeelte van het Afrikaanse culturele erfgoed zich in het westen bevindt, terwijl de landen van oorsprong er eigenlijk de morele eigenaars van zijn. Het KMMA erkent ook dat zijn collecties voor een deel tijdens de koloniale periode werden verworven in de context van een politiek bestel van wettelijke ongelijkheid: mensen konden verplicht worden of onder druk gezet om objecten af te staan, stonden zwak om te onderhandelen over de prijs als ze objecten wilden verkopen. In de Onafhankelijke Congostaat werden sommige objecten verworven met methodes die toen in België onwettig waren, zoals plundering, gijzelneming of grafschennis. Dialoog met alle betrokken actoren is van cruciaal belang. Het KMMA stelt ter bevordering van deze dialoog de inventaris van zijn collecties ter beschikking. Het streeft ernaar om de inventaris van al zijn etnografische collecties en archieven on-line te plaatsen. Er zijn plannen van beleidsverantwoordelijken in zowel Congo als in België, om voor collecties uit Congo een speciale werkgroep op te richten die de problematiek zal behandelen en het KMMA wil hieraan graag een positieve bijdrage leveren.
- Juridisch gesproken zijn de collecties van het KMMA het
onvervreemdbare eigendom van de federale staat en behoren ze toe aan het
federaal patrimonium. Een beslissing over restitutie kan enkel genomen
worden door de federale minister voor Wetenschapsbeleid, binnen een
strikt wettelijk kader, en vereist de goedkeuring van het parlement.
Langdurige bruiklenen kunnen beslist worden door de algemeen directeur
van het KMMA.
- Gezien het voor een deel van zijn collecties niet duidelijk is hoe
en onder welke omstandigheden deze is verworven, zal het KMMA prioriteit
geven aan herkomstonderzoek van zijn collecties. Ook Afrikaanse
wetenschappers zullen, onder andere via een nieuw
Scientist-in-Residence-program en het Visiting Scientist-programma,
hieraan kunnen deelnemen.
- Er is nu nog een belangrijk cultureel erfgoed in Congo en Rwanda
aanwezig en de betrokken landen vragen samenwerking met betrekking tot
capaciteitsversterking. Het KMMA zal blijven investeren in
capaciteitsversterking van Afrikaanse musea inzake collectiebeheer en
-restauratie, opslag, digitalisering van inventarissen en archieven, en
publiekswerking. Het heeft nauwe samenwerkingsverbanden met het Institut
des Musées Nationaux du Congo (IMNC), het Institute of National Museums
of Rwanda (INMR) en het Musée des Civilisations Noires (MCN) in Dakar.
Met deze musea heeft het KMMA een uitgebreid vijfjarenprogramma van
samenwerking rond beheer en restauratie van collecties, educatieve
activiteiten en andere publiekswerking, digitalisering van inventarissen
en archieven, en gemeenschappelijke en rondreizende tentoonstellingen.
- Om sneller en makkelijker toegang tot de collecties te kunnen
verstrekken, zal het KMMA zijn inspanningen intensifiëren voor de
digitalisatie van de archieven, foto’s en films die in zijn bezit zijn,
om ze online beschikbaar te stellen en ze in digitale vorm aan de
betrokken landen over te maken. Een pilootproject loopt momenteel met
Rwanda. Een reizende tentoonstelling over Bantutalen-sprekende volkeren
is momenteel in voorbereiding met MCN (Dakar) en CICIBA (Gabon).
- Het KMMA zal de bevoegde minister adviseren met betrekking tot de
mogelijkheid tot fysieke teruggave van stukken mits een formele vraag
van een erkende autoriteit en na een grondige studie van de manier van
verwerving van gevraagde stukken. Stukken met een grote symbolische
waarde voor de betrokken landen zullen bijzondere aandacht krijgen. Het
KMMA zal voor die prioriteitsstelling ook openstaan voor input en vragen
hierover vanuit de diaspora, Afrikaanse academici en lokale
gemeenschappen in de betrokken landen. Bij een pertinente en formele
aanvraag voor restitutie zal de algemeen directeur van het KMMA een
werkgroep oprichten met interne en externe wetenschappelijke experten
van de betrokken collectie, vertegenwoordigers van de wetenschappelijke
en publieksgerichte diensten van het KMMA, en betrokken
vertegenwoordigers uit Afrika en van Afrikaanse diaspora’s in België.
Deze werkgroep zal dan advies geven aan de federale minister voor
Wetenschapsbeleid over de specifieke vraag.
- Momenteel bestaat er in België geen wettelijk kader voor restitutie. De federale minister voor Wetenschapsbeleid heeft in 2018 aangekondigd hiervoor een werkgroep op te richten die een kader met duidelijke criteria voor mogelijke teruggave van collecties en van menselijke resten moet ontwikkelen. Hierbij zou voorrang moeten worden gegeven aan collecties van groot symbolisch belang, of die afkomstig zijn van plunderingen of rooftochten, en aan teruggave van menselijke resten. Bijzondere aandacht zou ook gegeven moeten worden aan de collecties die de nog bestaande verzamelingen in de betrokken landen vervolledigen en meer representatief maken. Sinds december 2018 is de federale regering in lopende zaken en werd aan deze aankondiging geen concrete opvolging gegeven.
