Schande en schoonheid, dwang en erotiek. lotusvoetjes, schoentjes

 

Je vraagt je toch echt af waar de obsessie met de Lotus vandaan komt dat men er zelfs voetjes der schoonheid van wil maken, het dus in zoverre zelfs deformeert. In Taiwan is er een Orchideeën cultuur, in het boeddhisme een cultuur van de zuivere houding, de nachtbloeier de Lotus, Boeddha speelt daar een kern rol in natuurlijk. Een dubbele Lotus in de bronzen Boeddhabeelden betekent nog hoger ge-eleveerd in het Boeddhaschap.

 

Lotusvoet schoentje; Lotusvoetjes (ook wel: Gouden lotussen) heeft betrekking op het misvormen van de damesvoeten, een praktijk in het oude China die voet inbinding of Chinese voet inbinding wordt genoemd. Deze praktijk heeft zich kunnen ontwikkelen omdat bij Chinese mannen (aanvankelijk alleen in hofkringen) een schoonheidsideaal had postgevat dat kleine voeten heel sexy waren, vooral door de invloed die dat had op de (waggelende) manier van lopen. De praktijk is begonnen bij danseressen aan het keizerlijk hof aan het eind van de periode van de Tang-dynastie (618- 907 na Chr.).

 

 Phoenix, Lotus and Butterfly and dragon designs on old Lotusshoe

 

Boek van Goodrich over fotografie in China met teksten refererent aan voetbinding en ook de cover toont 2 Lotusvoet dames naast een vorst Manchutijd, zittend.

 

 

Pang Mei N Chang, het boek Lotus-voeten

 

Tegen de 12e eeuw, tijdens de Song-dynastie, was de gewoonte bij vrouwen uit de elite wijd verspreid geraakt. Het zou als een teken van welstand hebben gegolden omdat alleen redelijk welvarende families een vrouw konden onderhouden die geen behoorlijke hoeveelheid werk meer kon verzetten. Een andere zienswijze benadrukt net dat de praktijk tot doel had meisjes aan het huis te binden om handwerk te verrichten (spinnen, weven, enz.).[1] Het absolute schoonheidsideaal van de ingebonden voet was een lengte van drie duim gouden lotussen. Dat was 10 cm. Dat was in de praktijk vrijwel onhaalbaar. De meest voorkomende lengtes lagen tussen de 13 en 17 cm. De praktijk bezorgde de meisjes die eraan werden onderworpen helse pijnen.

Het boek; "Splendid slippers", by Beverly Jackson.

De gewoonte was niet volstrekt algemeen. Zowel bij de Mongoolse vrouwen van de Yuan-dynastie (1279-1368) als de Mantsjoe-vrouwen van de Qing-dynastie (1644-1911) werden de voeten niet ingebonden. Hetzelfde gold voor vrouwen uit een aantal minderheidsgroepen, zoals de Hakka. Ook bij de dochters waarvan de vader deel uitmaakte van het vendelsysteem werden de voeten niet ingebonden. Uit meerdere onderzoeken van rond 1900 blijkt dat er een aanzienlijk verschil was in de mate van verspreiding tussen de regio’s in China. 

 

In het noorden van het land was de gewoonte veel meer verbreid dan in het stroomgebied van de Jangtsekiang en de gebieden verder naar het zuiden. In die onderzoeken wordt een raming gehanteerd dat eind negentiende eeuw tussen de 40% en 50% van de Chinese vrouwen in het land ingebonden voeten had.

 

Een blokprent uit een erotisch verhaal uit een kussen of pillowbook China ca 1800 of daarvoor. Hier ziet men duidelijk de enorm kleine voetjes met een stipje rood, het lotusschoentje, vergelijk de afmetingen met de voeten van de man.

wikifoto

Zo ziet een gebroken Lotusvoet, gemangelde dragersvoet van Lotusschoentjes er dus uit.

De eerste teksten waarin stelling genomen wordt tegen de gewoonte dateren van de dertiende eeuw. Diverse keizers van de Qing-dynastie hebben een verbod op de gewoonte afgekondigd. Het meest absolute verbod werd in 1664 door Kangxi uitgevaardigd. Het verbod werd zo massaal genegeerd dat hij zich gedwongen voelde het vier jaar later in te trekken. De opstandige beweging der Taiping (1852-1865) verbood het voetenbinden resoluut in het gebied die het tijdelijk onder controle had.

In de tweede helft van de negentiende eeuw hebben zendelingen acties ondernomen de gewoonte af te schaffen. Die acties hadden maar een zeer beperkt resultaat. Met name in het noorden van China waar het inbinden van voeten het meest voorkwam werd zowel de missie in China als de zending in China geassocieerd met imperialisme en ongelijke verdragen. Iedere actie van missie en zending kon beschouwd worden als een aanval op de Chinese cultuur waar het voetbinden onderdeel van was.

Aan het eind van de negentiende eeuw begon een aantal Chinese hervormingsbewegingen te strijden voor de afschaffing van het gebruik. Qiu Jin was hierin een leidende persoon. In deze kringen kwam men snel tot de conclusie dat deze Chinese traditie het verdiende om overboord te worden gegooid. Na de omverwerping van het keizerrijk en de uitroeping van de republiek, in 1911, werd de praktijk buiten de wet gesteld. Kennelijk was de Chinese samenleving toen rijp voor deze hervorming, want sindsdien werden nog maar weinig meisjes aan deze foltering onderworpen.

Lotus shoes FOR MAY 2023 - Michael Backman Ltd below;

 

De politieke instabiliteit zorgde voor weinig controle op het verbod op voetenbinden en in de jaren 20 en 30 kwam het nog sporadisch voor. De communisten waren echter ook resoluut tegen het voetenbinden en toen de stabiliteit na 1949 was teruggekeerd verdween het voetenbinden geheel.

Toch zag ik op Arte TV onlangs een dame nog in de jaren tachtig met ingebonden voetjes.

Vrouwen met ingebonden voeten werden in de periode 1911-1949 uiteindelijk allemaal gedwongen de omzwachtelingen en lotusschoentjes te verwijderen. Dit zorgde dat de voeten plotseling opnieuw begonnen te groeien. Dit gebeurde echter niet keurig naar buiten en naar voren, omdat de voeten al misvormd waren. De voeten groeiden naar binnen uit, wat de vrouwen opnieuw zeer veel pijn bezorgde. Bovendien paste het in de communistische ideologie dat ook vrouwen werkten. Vrouwen met lotusvoetjes konden echter nauwelijks grote afstanden afleggen, maar de regering had daar weinig aandacht voor.

Lotusvoeten werden gevormd door het omzwachtelen van de voeten met stroken stof. Dit dagelijkse procedé werd uitgevoerd bij jonge meisjes van 6 jaar of jonger. De voet werd gehinderd in de groei en de vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf waardoor ze nog verder onder de voet geschoven konden worden. De grote teen bleef recht. Het resultaat was dat de botten werden vervormd en dat de tenen naar binnen groeiden. De voeten ontwikkelden zich verkeerd, waardoor de meisjes de kuitspieren niet meer nodig hadden. Al het gewicht verplaatste zich, waardoor lopen haast onmogelijk is. Als de vrouw volgroeid was had zij dan voeten van soms 13-15 cm.

Een gouden lotusvoetje was 8 cm, met 10 cm had men een zilveren lotusvoetje en met 12 cm had men een ijzeren lotusvoetje. Een extra bijzonderheid was als de voet een van nature hoge wreef had waardoor de voet optisch nog kleiner leek.

Voetinbinden is ontzettend pijnlijk. Naast hevige pijn gaan de voeten soms ook opzwellen, kneuzen en ontsteken.

Veel vrouwen hebben hun ervaringen verteld of opgeschreven en ze hebben het allemaal over veel pijn, verdriet en onmacht. Gemiddeld stierf 1 op de 10 vrouwen als het gevolg van bloedvergiftiging. Lotusvoeten werden gezien als statussymbool. Aangezien een vrouw moeilijk kon lopen met zulke kleine en onnatuurlijke voeten moest ze wel binnenshuis blijven: dit lag in het rolpatroon van de vrouw. Het Voetinbinden betekende echter ook dat de vrouw dus geen werk nodig had omdat ze rijk was en geen geld hoefde te verdienen.

Bij deze minuscule voeten hoorden aparte schoenen. Deze schoentjes moesten de mooie, esthetisch gevormde voet alle eer aandoen. Voor Chinese mannen was een lotusvoet onweerstaanbaar en lotusschoentjes waren de afwerking van het geheel.

De schoentjes bestaan uit dure stoffen  zoals zijde en satijn en werden prachtig geborduurd met chinoiserieën. Sommigen hadden een klein hakje, (sommigen een ophogingsbrugje in de zolen) maar meestal waren ze plat. Lotusschoentjes zijn bijzonder gewild en zeer kostbaar. Het verschijnsel van het inbinden van de voeten werd voor het eerst in het westen beschreven door Odoric van Friuli in zijn reisverslag uit 1330.[2] In het theater waar alleen mannen op de planken mochten staan, werden speciale schoenen gemaakt voor de heren. Eigenlijk liepen ze tegen een steun op hun tippen zodat het leek alsof ook zij lotusvoeten hadden. De urenlange trainingen bestonden eruit van 's morgens tot 's avonds op de houten steunen te staan en daarmee hun evenwicht zoeken door op bakstenen te staan. Kun je nagaan hoe dat voor de dames was, hun voeten werden gebroken en gezwachteld tot het juiste volume werd bereikt werd dat dus herhaald.

Ook is er het drama van MAO waarbij mensen werden gedreven tot het uiterste, de reis over de bergen in weer en wind kosten vele dames het leven, en lotusvoet dames , ga er maar vanuit dat er niemand De grote Sprong Voorwaarts overleefde!

 

Pupil

Wanneer de Lotus

zich ontsluit

bij nacht

en het maanlicht

dan naar

binnen slaat

met al haar kracht

je niet meteen

in al haar

naaktheid raakt

noch al haar

zuiverheid

als je haar

even maar

betracht

bedarend

en al haar

schone pracht

verklarend

-raak dan niet

te verward-

ze zal naar

binnensluipen

zich langzaam

-aan aan je

ontwarend

en op het ritme

met de slagen

van je hart

zich

openbarend

................

steeds dieper

in je kruipen

.

*

Madrason 2013 13